Anasayfa
SIRADAN BİR ERKEK
Bir dönem uçmak ister erkek, kuş gibi kanatlanmak, özgürlüğünü doyasıya yaşamak...
Uçar, uçar, okyanuslar aşar..
Sonra bir dönem gelir,özgürlüğünde boğulduğunu farkeder, esas hapisin mutlak özgürlük olduğunu,onun uğruna nelerden vazgeçtiğini hatırlarken.. .
Bitti, der, artık doydum..
Bağlanmak ister, aşık olup, sahiplenmek, daha da önemlisi sahiplenilmek, düşünülmek, paylaşmak,
özgürlükten daha guzel gözükür her seçenek, hele bir de seviyorsa delicesine.
Evet der, işte bu aradığım...
Üremek ister, doğasını dinlemek, hormonlarını dizginlememek, çoluk çocuk sahibi olmak, babacım denilmek, kocam, canım, aşkım...
Mutludur, işte bu der, hayatın anlamı...
Sonra başka bir dönem gelir, babacımlar yetmez, büyük aşkların hepsi biter, kocam, askım, canımlar da...
Kaçmak ister, sorumluluklardan, alışkanlıklardan, bazen işinden hatta kendinden...
Yeter der, bu değildi benim hayal ettiğim...
Güzel tebessümlere takılmaya başlar gözleri, yeni kokulara, genç tenlere. Yeni hayallere dalmaya başlar benliği, hiçbir yere ait hissetmediği. ..
Vazgeçtim der, eğer cesursa, çok üzgünüm, bu değil hayattan beklentim... .
Bir yeni sayfa daha açar, kısacak hayatında, özgürlüğün eski tadı olmasa da...
O mu der, yok bu kesin, yine yanıldım, anlamıyor hiçbiri beni...
Yaş ilerler, çizgiler kendini belli eder...
Kırlaşmış saçlarını şefkatle okşayacak bir el, onu deli gibi arzulayacak genç bir beden, kaygılarını
paylaşacak olgun ruh, hiç büyümeyecek çocuk
Ruhunu kabullenecek anlayıslı karakter arar ama tek vücutta bulamaz... Nafile der, arayışlarım nafile...
Kabullenir çaresizce, yetinir seçeneklerden biri ya da yeterince paralıysa, bir kaçıyla...
Yüreğindeki yalnızlık ateşi sönmez, arayışı hiç ama hiç bitmez, son pişmanlık fayda etmez.
Sıradan bir erkek bu, sükunet nedir bilmez...
Yılmaz Erdoğan
Bir dönem uçmak ister erkek, kuş gibi kanatlanmak, özgürlüğünü doyasıya yaşamak...
Uçar, uçar, okyanuslar aşar..
Sonra bir dönem gelir,özgürlüğünde boğulduğunu farkeder, esas hapisin mutlak özgürlük olduğunu,onun uğruna nelerden vazgeçtiğini hatırlarken.. .
Bitti, der, artık doydum..
Bağlanmak ister, aşık olup, sahiplenmek, daha da önemlisi sahiplenilmek, düşünülmek, paylaşmak,
özgürlükten daha guzel gözükür her seçenek, hele bir de seviyorsa delicesine.
Evet der, işte bu aradığım...
Üremek ister, doğasını dinlemek, hormonlarını dizginlememek, çoluk çocuk sahibi olmak, babacım denilmek, kocam, canım, aşkım...
Mutludur, işte bu der, hayatın anlamı...
Sonra başka bir dönem gelir, babacımlar yetmez, büyük aşkların hepsi biter, kocam, askım, canımlar da...
Kaçmak ister, sorumluluklardan, alışkanlıklardan, bazen işinden hatta kendinden...
Yeter der, bu değildi benim hayal ettiğim...
Güzel tebessümlere takılmaya başlar gözleri, yeni kokulara, genç tenlere. Yeni hayallere dalmaya başlar benliği, hiçbir yere ait hissetmediği. ..
Vazgeçtim der, eğer cesursa, çok üzgünüm, bu değil hayattan beklentim... .
Bir yeni sayfa daha açar, kısacak hayatında, özgürlüğün eski tadı olmasa da...
O mu der, yok bu kesin, yine yanıldım, anlamıyor hiçbiri beni...
Yaş ilerler, çizgiler kendini belli eder...
Kırlaşmış saçlarını şefkatle okşayacak bir el, onu deli gibi arzulayacak genç bir beden, kaygılarını
paylaşacak olgun ruh, hiç büyümeyecek çocuk
Ruhunu kabullenecek anlayıslı karakter arar ama tek vücutta bulamaz... Nafile der, arayışlarım nafile...
Kabullenir çaresizce, yetinir seçeneklerden biri ya da yeterince paralıysa, bir kaçıyla...
Yüreğindeki yalnızlık ateşi sönmez, arayışı hiç ama hiç bitmez, son pişmanlık fayda etmez.
Sıradan bir erkek bu, sükunet nedir bilmez...
Yılmaz Erdoğan