Anasayfa
BENİM HİÇ UÇURTMAM OLMADI ...
Bütün çocukların gözdesidir uçurtmalar. Bir ucu minnacık ellere bağlı diğer ucu ise sonsuzluğa uzanır. Yapılışı itibariyle basit gökyüzünde duruşu ile asildir uçurtmalar. Semâlara doğru yükselen ve süzülen bu sâde oyuncaklar uçarken tek başına değildir.
Özgürlüğe kanat açmak için çırpınan can atan saf ve sıcacık yüreklerden bahsediyorum. Yani çocuk yüreğinden. Onlar kalplerini uçurtmalarının kuyruğuna takarlar ve öylece sonsuzluğa uçarlar. Adeta uçurtmalarla özdeşleşir yıldızlara tutunmak ister gibi minicik ellerini semâya doğru uzatırlar. Kalpleri uçurtmalara takılı saatlerce gökyüzünün yüceliklerinde dolaşır dururlar. Uçurtmaları seyretmek bir hayli eğlencelidir. Gönlüm hep bir uçurtmamın olmasından yana idi. Ne var ki benim hiç uçurtmam olmadı. Uçurtmaları çok yakından incelemedim. Ana hatlarıyla tanıyor ve tanımlayabiliyorum. Ben yine de uçurtmalardan ve onların zihnimde canlandırdığı şeylerden bahsetmek istiyorum.
Çocukluğumda rüyalarımda uçardım hep. Uçmak çok güzel bir duygu. Bir takım kayıtlardan ağırlıklardan kurtularak sonsuzluğa uzanmak... Sonsuzluk ve uçurtmalar.
Ve özgürlük...
Hiç değilse uçurtmalar kadar özgür olmayı istiyorum ben. Şu beden kafesinde sıkışmış ruhumun özgürlük şarkıları ile coşması bu özlemin dışa vurmasından başka bir şey değildir. Neden uçurtmalara özendim bilmiyorum. Yoksa yerim burası değil mi?
Uçurtmanın misyonu uçmaksa; bana ne oluyor?
“Yüksel ki yerin burası değildir/Dünyâya gelmek hüner değildir” diyen Mevlâna acaba uçurtmalara mı seslenmiştir? Onların yeryüzünde iken bir anlam ifâde etmediğini o da biliyordu muhakkak. Gözler onları hep bulutların yanında arar.
Uçurtmalar çok hafif ve basit olmalarına rağmen kendi kendilerine uçamazlar. Onları uçuran güç rüzgâr bile olsa gökyüzüne yükselişi bir sistem dâhilindedir. Rüzgâr kuvvetli estiği vakit onu sağa sola gelişigüzel savurabilir. Fakat bu da uçurtmaların göklere doğru salınması anlamına gelmez.
Çocuklardan birisi alçak zemin üzerinde iki eli ile kanatlarından tutarak uçurtmanın gövdesini yukarı kaldırır. İpin ucundan tutan çocuk ise rüzgârın yönünü ayarlayarak iple birlikte hızla koşar. Böylece uçurtmanın kanatlarının altını dolduran hava uçurtmayı yavaş yavaş yukarıya doğru uçurur. Ve ipi elinde tutan çocuk kontrollü bir şekilde uçurtmasını uçurmaya başlar.
Uçurtmanın hatırlattıkları…
Uçurtmalar bana çocuk saflığına erişmiş gönül sahiplerini hatırlatır hep. Onlar ile uçurtmalar arasında ilginç benzerlikler sezinlemekteyim. Çünkü onlar bedenleri ile yeryüzünde ruhları ile semâlarda dolaşırlar. Uçurtmalar da öyledir ya. İncecik bir ip ile yeryüzüne bağlıdırlar. Oysa kendileri masmavi gökyüzünde yolculuk yaparlar. Saf ruhların dünya ile olan bağları bir uçurtma ipinden daha zayıftır. Bu aşkın gönüllerin ipini tutan el ise Yedullah (Allah’ın eli)’tan başkası değildir. Artık kendi irâdelerini Hakk’a teslim etmişler bu sâyede yüceliklere mübtelâ olmuşlardır. Kayıtlardan ve dünyaya ait ağırlıklardan kurtularak bir uçurtma hafifliğine erişmişlerdir. Onlar aşka doğru bir sonsuz koşudadırlar ve meyvesi vuslat olan bir yüce yola düşmüşlerdir. Onlar ruhları kafeslerinden salıverilmiş sonsuzluk içinde belirli süre uçuşan kuşlardır. (Mevlânâ)
Ne zaman uçurtmalara özensem gizli bir elin mânî olduğunu hissediyorum. Beni aşağılara çeken bu sinsi güce her defasında yenik düşüyorum. Ben bu halimle boş yere uçurtmalara özeniyorum. Öyle sanıyorum ki gövdemi taşıyacak aşkınlığa erişmeden özgürlüğe kanat açamam. Benim dünya ile olan bağım çok kalın iplerden hatta halatlardan oluşuyor. Beni yüceliklere taşıyacak hafiflik bu bağların zayıflamasıyla mümkün olacaktır. Ama yine de uçurtmaları seviyorum. Kuşlar kadar hür ve uçurtmalar kadar özgür olmak istiyorum.
Yazar: Mustafa DEMİRCİ
Bütün çocukların gözdesidir uçurtmalar. Bir ucu minnacık ellere bağlı diğer ucu ise sonsuzluğa uzanır. Yapılışı itibariyle basit gökyüzünde duruşu ile asildir uçurtmalar. Semâlara doğru yükselen ve süzülen bu sâde oyuncaklar uçarken tek başına değildir.
Özgürlüğe kanat açmak için çırpınan can atan saf ve sıcacık yüreklerden bahsediyorum. Yani çocuk yüreğinden. Onlar kalplerini uçurtmalarının kuyruğuna takarlar ve öylece sonsuzluğa uçarlar. Adeta uçurtmalarla özdeşleşir yıldızlara tutunmak ister gibi minicik ellerini semâya doğru uzatırlar. Kalpleri uçurtmalara takılı saatlerce gökyüzünün yüceliklerinde dolaşır dururlar. Uçurtmaları seyretmek bir hayli eğlencelidir. Gönlüm hep bir uçurtmamın olmasından yana idi. Ne var ki benim hiç uçurtmam olmadı. Uçurtmaları çok yakından incelemedim. Ana hatlarıyla tanıyor ve tanımlayabiliyorum. Ben yine de uçurtmalardan ve onların zihnimde canlandırdığı şeylerden bahsetmek istiyorum.
Çocukluğumda rüyalarımda uçardım hep. Uçmak çok güzel bir duygu. Bir takım kayıtlardan ağırlıklardan kurtularak sonsuzluğa uzanmak... Sonsuzluk ve uçurtmalar.
Ve özgürlük...
Hiç değilse uçurtmalar kadar özgür olmayı istiyorum ben. Şu beden kafesinde sıkışmış ruhumun özgürlük şarkıları ile coşması bu özlemin dışa vurmasından başka bir şey değildir. Neden uçurtmalara özendim bilmiyorum. Yoksa yerim burası değil mi?
Uçurtmanın misyonu uçmaksa; bana ne oluyor?
“Yüksel ki yerin burası değildir/Dünyâya gelmek hüner değildir” diyen Mevlâna acaba uçurtmalara mı seslenmiştir? Onların yeryüzünde iken bir anlam ifâde etmediğini o da biliyordu muhakkak. Gözler onları hep bulutların yanında arar.
Uçurtmalar çok hafif ve basit olmalarına rağmen kendi kendilerine uçamazlar. Onları uçuran güç rüzgâr bile olsa gökyüzüne yükselişi bir sistem dâhilindedir. Rüzgâr kuvvetli estiği vakit onu sağa sola gelişigüzel savurabilir. Fakat bu da uçurtmaların göklere doğru salınması anlamına gelmez.
Çocuklardan birisi alçak zemin üzerinde iki eli ile kanatlarından tutarak uçurtmanın gövdesini yukarı kaldırır. İpin ucundan tutan çocuk ise rüzgârın yönünü ayarlayarak iple birlikte hızla koşar. Böylece uçurtmanın kanatlarının altını dolduran hava uçurtmayı yavaş yavaş yukarıya doğru uçurur. Ve ipi elinde tutan çocuk kontrollü bir şekilde uçurtmasını uçurmaya başlar.
Uçurtmanın hatırlattıkları…
Uçurtmalar bana çocuk saflığına erişmiş gönül sahiplerini hatırlatır hep. Onlar ile uçurtmalar arasında ilginç benzerlikler sezinlemekteyim. Çünkü onlar bedenleri ile yeryüzünde ruhları ile semâlarda dolaşırlar. Uçurtmalar da öyledir ya. İncecik bir ip ile yeryüzüne bağlıdırlar. Oysa kendileri masmavi gökyüzünde yolculuk yaparlar. Saf ruhların dünya ile olan bağları bir uçurtma ipinden daha zayıftır. Bu aşkın gönüllerin ipini tutan el ise Yedullah (Allah’ın eli)’tan başkası değildir. Artık kendi irâdelerini Hakk’a teslim etmişler bu sâyede yüceliklere mübtelâ olmuşlardır. Kayıtlardan ve dünyaya ait ağırlıklardan kurtularak bir uçurtma hafifliğine erişmişlerdir. Onlar aşka doğru bir sonsuz koşudadırlar ve meyvesi vuslat olan bir yüce yola düşmüşlerdir. Onlar ruhları kafeslerinden salıverilmiş sonsuzluk içinde belirli süre uçuşan kuşlardır. (Mevlânâ)
Ne zaman uçurtmalara özensem gizli bir elin mânî olduğunu hissediyorum. Beni aşağılara çeken bu sinsi güce her defasında yenik düşüyorum. Ben bu halimle boş yere uçurtmalara özeniyorum. Öyle sanıyorum ki gövdemi taşıyacak aşkınlığa erişmeden özgürlüğe kanat açamam. Benim dünya ile olan bağım çok kalın iplerden hatta halatlardan oluşuyor. Beni yüceliklere taşıyacak hafiflik bu bağların zayıflamasıyla mümkün olacaktır. Ama yine de uçurtmaları seviyorum. Kuşlar kadar hür ve uçurtmalar kadar özgür olmak istiyorum.
Yazar: Mustafa DEMİRCİ