Anasayfa
ADALETİN GÖRKEMLİ TERAZİSİNDEKİ GİZ
Gönülden istenilen bir başarıya imza atmak, insanı hayal girdabından uzaklaştırmanın
en güzel yollarından biridir. İnsan sıkılır, usanır bir an önce hayal girdabından kurtulup, başar
mak istediği hedefine ulaşmak ister.Benim yedinci sınıftan beri, hayalini kurduğum bir hedefim vardı.Ve ben bu hayal girdabından kurtulmanın yolunu, elime geçen bir fırsatla artık
değerlendirmek istiyorum. Hayalimin dinginliğine sığınmaktan usandım artık.Haykırmak ve
gerçekleştirmek istiyorum.Hatta avazım çıktığı kadar bağırıp, bu sevinci haykırmak istiyorum.Heyyyyyyyyyyy, , dünyaaaaaaaaa duyuyor musunuz beni?
Ben bu sevinci artık zapt edemiyorum ve haykırmak istiyorum!Ohh biraz olsun rahatladım.
Bağırdım ya Biraz fazla bağırdım; ama ne yapayım, yedinci sınıftan beridir saklıyorum içimde.
Neden bunu dokuz senedir sakladım, belki merak ediyorsunuz.Yedinci sınıftan önce de
bu sevincim gerçekleşmiş olabilirdi.Fakat bazen, hayat şartları bulunduğu konum itibariyle
uyum sağlamıyor isteklere.Tabi geçmişe döndüğümüzde, konulan yasakların da getirdiği bir
kaygı ve üzüntü var.Belki de yasak konulmasaydı, istediğimi gerçekleştirmiş olacaktım.Geç
mişe döndüğümüzde eşitlik kavramının da ihlal edildiği gerçeği çıkıyor ortaya.Yıllardır doğu
da yaşıyorum, çoğu yaşanılan tatsız olaylara kendi gözümle şahit oldum.Kendim tanık olduğum için, kimse bana sen yanlış söylüyorsun diyemez!Adalet:eşitlik, dürüstlük, sevgi,
saygı, mutluluk, barış gibi kavramların doğmasına neden olur.Adalet olmayan yerde, bu kavramlardan bahsetmek, kendini muallakta hissetmeye benzer.Şayet insanlar, adaletin gör
kemiyle yankılanan teraziyi ellerinde düz tutsalardı, bu gün dünya genelinde acı değil, mutluluk;zulüm değil, merhamet konuşurdu.Adalet terazisi hep yamuk tutuldu.Bu yüzden
hayat yığınında enkazlanan bir yudum umudun eşiğinde gözyaşı döküldü hep.Ama ben, her
zaman adaletin görkemli terazisinde yankılanan bir gizin sevincini sezdim yüreğimde.O gizin
bir gün bu sevincime ortak olacağına inandım hep.Ve o gizle ortak bir sevincimiz var artık.
Geçenlerde Kültür ve Sanat Derneğinde bulunan arkadaşları ziyarete gittim.Satranç
Oynuyorlardı.Ben satranç öğrenmeyi çok istiyordum.Çünkü ne kadar gelişmiş sosyal aktivite varsa, hepsi yanına kar kalır düşüncesiyle hareket ediyorum.Arkadaştan bana satranç öğretmesini istedim.Bana nasıl oyananılacağını anlattı ve akşam iş çıkışında derneğe gidip ders alamaya devam ettim.Geçen akşam gittiğimde dernekte bir kalabalık vardı.Arkadaşlara sordum:’’Nedir bu kalabalık?’’Arkadaş: ‘’Seminer var.’’ Dedi.Ben de salona girip arkadaşlara katıldım.Seminer bittikten sonra bitirdiğim kitabımı değiştirmek için bekledim.Ellerinde defter, kalemle birlikte bir grup kişinin seminer düzenlenen salona geçtiğini gördüm.Ardından
Elinde ders tahtasıyla, öğretmen olduğunu tahmin ettiğim bir kişi geçti içeriye.Arkadaşlara sordum:’’Bunlar ne yapıyorlar.’’Arkadaş:’’Kürtçe öğrenmek için ders alıyorlar.’’ Dedi.İç
İmden bir şeyler koptu.Yüreğim kuş tüyü kadar hafifledi, Kürtçe ders kelimesini duyunca.’’Ben de katılabilir miyim?’’ dedim.Arkadaş:’’Tabi katılabilirsin.’’ Dedi.
Yedinci sınıftan beridir, Kürtçe dilindeki eksikliklerimi tamamlayıp Kürtçe yazmayı hayal ettim hep.Kürt edebiyatına emek veren bir birey olma yolundaki hayalimi içimde haykırdım hep!Evet Kürtçe biliyorum;ama çok eksiğim var.Ve ben bunları tamamlayıp Kürtçe’de yazmak istiyorum.İlk dersimiz çok güzel geçti, bir kısım eksikliği giderdim.Hiç
Kürtçe’yi bilmeyen arkadaşlarımız da vardı.Tabi ben şanslıydım, en azından Kürtçe diline dair bir alt yapım vardı.Hele bir arkadaşımız vardı, azmine hayran kaldım.Babası Kürt, annesi
Türk olan arkadaşımız hiç Kürtçe bilmiyordu.Ama inanılmaz bir azimle Kürtçeyi öğrenmek istiyordu.
Artık hayalimi gerçekleştirebilmek konusunda kimse beni tutamazdı.Artık dilsiz
gecenin dilsiz karanlığında, yarım insan şekline bürünen kelimler, benden hesap soramayacaklardı.Çünkü o kelimelerin anlamını öğrenip, tam bir insan şekline dönüştürebilme çabasında, önemli bir adım atmıştım.
Yazan:Sultan Mercan
Gönülden istenilen bir başarıya imza atmak, insanı hayal girdabından uzaklaştırmanın
en güzel yollarından biridir. İnsan sıkılır, usanır bir an önce hayal girdabından kurtulup, başar
mak istediği hedefine ulaşmak ister.Benim yedinci sınıftan beri, hayalini kurduğum bir hedefim vardı.Ve ben bu hayal girdabından kurtulmanın yolunu, elime geçen bir fırsatla artık
değerlendirmek istiyorum. Hayalimin dinginliğine sığınmaktan usandım artık.Haykırmak ve
gerçekleştirmek istiyorum.Hatta avazım çıktığı kadar bağırıp, bu sevinci haykırmak istiyorum.Heyyyyyyyyyyy, , dünyaaaaaaaaa duyuyor musunuz beni?
Ben bu sevinci artık zapt edemiyorum ve haykırmak istiyorum!Ohh biraz olsun rahatladım.
Bağırdım ya Biraz fazla bağırdım; ama ne yapayım, yedinci sınıftan beridir saklıyorum içimde.
Neden bunu dokuz senedir sakladım, belki merak ediyorsunuz.Yedinci sınıftan önce de
bu sevincim gerçekleşmiş olabilirdi.Fakat bazen, hayat şartları bulunduğu konum itibariyle
uyum sağlamıyor isteklere.Tabi geçmişe döndüğümüzde, konulan yasakların da getirdiği bir
kaygı ve üzüntü var.Belki de yasak konulmasaydı, istediğimi gerçekleştirmiş olacaktım.Geç
mişe döndüğümüzde eşitlik kavramının da ihlal edildiği gerçeği çıkıyor ortaya.Yıllardır doğu
da yaşıyorum, çoğu yaşanılan tatsız olaylara kendi gözümle şahit oldum.Kendim tanık olduğum için, kimse bana sen yanlış söylüyorsun diyemez!Adalet:eşitlik, dürüstlük, sevgi,
saygı, mutluluk, barış gibi kavramların doğmasına neden olur.Adalet olmayan yerde, bu kavramlardan bahsetmek, kendini muallakta hissetmeye benzer.Şayet insanlar, adaletin gör
kemiyle yankılanan teraziyi ellerinde düz tutsalardı, bu gün dünya genelinde acı değil, mutluluk;zulüm değil, merhamet konuşurdu.Adalet terazisi hep yamuk tutuldu.Bu yüzden
hayat yığınında enkazlanan bir yudum umudun eşiğinde gözyaşı döküldü hep.Ama ben, her
zaman adaletin görkemli terazisinde yankılanan bir gizin sevincini sezdim yüreğimde.O gizin
bir gün bu sevincime ortak olacağına inandım hep.Ve o gizle ortak bir sevincimiz var artık.
Geçenlerde Kültür ve Sanat Derneğinde bulunan arkadaşları ziyarete gittim.Satranç
Oynuyorlardı.Ben satranç öğrenmeyi çok istiyordum.Çünkü ne kadar gelişmiş sosyal aktivite varsa, hepsi yanına kar kalır düşüncesiyle hareket ediyorum.Arkadaştan bana satranç öğretmesini istedim.Bana nasıl oyananılacağını anlattı ve akşam iş çıkışında derneğe gidip ders alamaya devam ettim.Geçen akşam gittiğimde dernekte bir kalabalık vardı.Arkadaşlara sordum:’’Nedir bu kalabalık?’’Arkadaş: ‘’Seminer var.’’ Dedi.Ben de salona girip arkadaşlara katıldım.Seminer bittikten sonra bitirdiğim kitabımı değiştirmek için bekledim.Ellerinde defter, kalemle birlikte bir grup kişinin seminer düzenlenen salona geçtiğini gördüm.Ardından
Elinde ders tahtasıyla, öğretmen olduğunu tahmin ettiğim bir kişi geçti içeriye.Arkadaşlara sordum:’’Bunlar ne yapıyorlar.’’Arkadaş:’’Kürtçe öğrenmek için ders alıyorlar.’’ Dedi.İç
İmden bir şeyler koptu.Yüreğim kuş tüyü kadar hafifledi, Kürtçe ders kelimesini duyunca.’’Ben de katılabilir miyim?’’ dedim.Arkadaş:’’Tabi katılabilirsin.’’ Dedi.
Yedinci sınıftan beridir, Kürtçe dilindeki eksikliklerimi tamamlayıp Kürtçe yazmayı hayal ettim hep.Kürt edebiyatına emek veren bir birey olma yolundaki hayalimi içimde haykırdım hep!Evet Kürtçe biliyorum;ama çok eksiğim var.Ve ben bunları tamamlayıp Kürtçe’de yazmak istiyorum.İlk dersimiz çok güzel geçti, bir kısım eksikliği giderdim.Hiç
Kürtçe’yi bilmeyen arkadaşlarımız da vardı.Tabi ben şanslıydım, en azından Kürtçe diline dair bir alt yapım vardı.Hele bir arkadaşımız vardı, azmine hayran kaldım.Babası Kürt, annesi
Türk olan arkadaşımız hiç Kürtçe bilmiyordu.Ama inanılmaz bir azimle Kürtçeyi öğrenmek istiyordu.
Artık hayalimi gerçekleştirebilmek konusunda kimse beni tutamazdı.Artık dilsiz
gecenin dilsiz karanlığında, yarım insan şekline bürünen kelimler, benden hesap soramayacaklardı.Çünkü o kelimelerin anlamını öğrenip, tam bir insan şekline dönüştürebilme çabasında, önemli bir adım atmıştım.
Yazan:Sultan Mercan